«نوشدگی» حاصل از گردش منظم لحظه‌ها، که به چرخه‌ی زندگی، «امید» می‌بخشد، ما را نیز در این چرخه به زیر چتر خود می‌گیرد تا همواره امیدوار حرکت کنیم و پیوسته از نوشدگی‌های سال نو، امیدهای خود را تازه و تازه‌تر کنیم.
«سال نو» و «هر سال نو شده‌ای» فصل شکفتن آرزوهای تازه هست و این قاعده، قاعده‌ای برای بنیان نهادن اساس و بنای نوین زندگی است.
به نظر می‌رسد که از این قاعده‌های نو، نه فقط در رفتار، که در علوم و دانش‌ها نیز می‌توان از آن‌ها بهره گرفت. به زبان دیگر، می‌توان در بسط و مفهوم‌سازی و تبیین مصادیق از «نوشدگی» این مفهوم را در ادبیات اقتصادی، ادبیات صنعتی، فرهنگ کار، فرهنگ اندیشه، ادبیات توسعه، ادبیات اقتصاد کار و تولید و عمیقاً در «ادبیات زندگی اقتصادی»، به کار گرفت. حتی می‌توان، این نوشدگی را در برداشت «معنا» از «واژه‌ها» نیز بسط داد و خالق معناهای نو،‌برای واژه‌های «معمولی شده» بود.
نوروز و آفتاب تازه‌ای که در این روز می‌درخشد، حتی اگر هم هوا ابری باشد، باز هم نوید دهنده «نوشدگی» و بارش گل و برگ و گلبرگ‌های جوان است که تذکار می‌دهد به جوان شدن و جوان بودن و جوان ماندن. چه آن‌که آثار پیری، نه فقط به هنگام کهولت سن، که به عهد جوانی نیز می‌تواند اتفاق افتد و آن هنگامی است که «حِس فرتوت شدگی»، بر «حِس نوماندن و نوشدن و امیدواری» غلبه کند.
نوروز، وزش نسیم بارورنده‌ای است که «اعتدال و عدالت» را می‌نمایاند و بخشی از این قطعه‌ی زیبا از سروده‌های پروین دولت آبادی را احیا می‌کند که آورده است:

حال و همین انتظار به نوشدگی را، بیاییم و به عالم اندیشه و تفکر و کشف و اختراع بکشانیم و آن را برای حرکت و کمال یافتگی «جهان اندیشه» در کنار «جهانِ نوشده به نوروز» تعریف و باز تولید کنیم.
و به قول شاعر لحظه‌های دلتنگی و احساسات لطیف، سهراب سپهری، بیاییم، چشم‌ها را بشوییم و اراده کنیم تا جور دیگر ببینیم.
دقیق شویم، می‌بینیم که از نماد «مار» برای «احیای زندگی» چه پیام به غایت معناداری متبادر شده است. به طراح آن باید هزاران بار تبریک گفت که چه خوب، برای مجموعه کنش‌ها و رفتارهای پزشکی و گروه‌های داروسازی و بهداشت و درمان و امر پرستاری، نماد «مار» را برگزیده است تا «صفت پوست اندازی سالیانه» را، مترادف با «نوشدگی و احیای سلامت و زندگی» معرفی کند. این می‌رساند: در این عالم، پیوسته باید شاهد گردش ایام بود برای نوشدگی، حتی برای احیا و احصای رهیافت‌های تازه در جهان «علم و اندیشه».
دنیای اندیشه و تفکر هم به سان عالم حیات، همواره محتاج گردشی است که در وی، «مقوله‌های تازه» ایجاد کند. مقوله‌های برآمده از زایش‌ها و زادن‌های متبادر از «سیستم‌های تازه» برای فکر کردن در جهت پاسخ دادن به «نیازهای جدید». بیاییم و با آمدن نوروز، با گذشته، تسویه حساب کنیم و قبول کنیم که گذشته را نمی‌توانیم تغییر دهیم. این در حالی است که آینده و برای ایجاد هر تغییری در اختیار ماست. این آینده شامل همه چیز است. همه‌چیز از اقتصاد و پول و بانک، صنعت و معدن و تجارت، حمل و نقل کشاورزی تا تولید هر خدمت در فضای الکترونیک و دنیای مجازی که ده‌ها برابر بیش‌تر از دنیای واقعی، دنیای ما را پُر ساخته است.
صندوق توسعه ملی در چشم‌انداز خود، با درک تغییرهایی که لازمه‌ی دستیابی به توسعه‌های فراگیر است، سعی دارد تا با اتخاذ رویکردهای نوزا، بتواند «امکانات پولی و مالی» در اختیار را در همیار ساختن با «امکانات اقتصادی»، با هدف تبدیل «فرصت‌های اجتماعی» به «دستاوردهای ملی» در حوزه «اقتصاد و توسعه و عدالت» به کار گیرد. تضمینی به وضوح و شفافیت، که امر بلامنازع صندوق‌های ثروت ملی است، از جمله مقوله‌های مورد تعهد «صندوق توسعه ملی» ایران است.
ما این نوشدگی‌ها را در مسیر چشم‌انداز صندوق، معنادار خواهیم ساخت. چشم‌اندازی که به ما می‌گوید: