از جمله رویکردهای بسیار دقیقی که صندوق نروژ دنبال می‌کند، تدبیر و مدیریت ارزش افزایی است. صندوق مستمری بازنشستگان نروژ، یکی از جمله هدف‌هایش، تسهیل در مسیر هدایت ذخیره سازی‌های دولت به منظور رسیدن به رشد سریعی در مستمری‌های عمومی است. در این مسیر، حتی برای تعمیم این موضوع برای حمایت از یک مدیریت بلند مدت در زیربخش درآمدهای نفتی (علاوه بر موجودی و ذخیره صندوق بازنشستگی) نیز، تفکر و برنامه‌ریزی شده است.

سرمایه‌های صندوق نروژ، سهم بزرگی در تأمین دارایی برای درآمدهای عمومی کشور و حقوق‌های تثبیت شده دارند. این‌ها رویه‌ای است که اسباب قطع بودجه دولت را به نفت، فراهم ساخته است. وزارت دارایی نروژ، «مدیریت صندوق» را بر عهده دارد. مدیریتی که به صورت مستقل (مستقل در تصمیم‌سازی، طرح‌ریزی و تصمیم‌گیری) تلاش دارد تا به نحو فراگیر و جامعی، پیوسته رویکرد ارزش افزایی عملکردهای خود را دنبال می‌کند.

بررسی‌های اقتصادی مستقل، نشان می‌دهند که این روندهای فعال، صندوق نروژ را قادرساخته است تا ارزش افزوده‌ای بالاتر از «نظام بازار» را به صندوق باز گرداند.

صندوق نروژ، استراتژی‌های سرمایه‌گذاری خود را بر چندین فاکتور ریسک متمرکز ساخته است از آن جمله:

1.    فاکتور ریسک: شرایط زمان: این صندوق، برای اوراق بهادار با بهره ثابت، فراتر از پنج سال سرمایه‌گذاری جهت بازگشت افزوده، سرمایه‌گذاری نمی‌کند. این کار به منظور کاستن از خطر مدت سرمایه‌گذاری بلند مدت انجام می‌شود.

2.    فاکتور ریسک: اعتبار: سیاست صندوق نروژ در این ارتباط چنین است. برای سرمایه‌گذاری در زیربخش اوراق بهادار با بهره ثابت، روش عاقلانه آن است تا در حوزه متنوعی از اوراق بهادار با کیفیت و اعتبار بالا سرمایه‌گذاری شود.

3.    فاکتور ریسک: حق بیمه حقوق صاحبان سهام: ریسک پذیری در نسبت مشخصی با بازدهی، بررسی می‌شود. به عبارتی، میزان ریسک پذیری بر پایه و نسبت مشخصی با «بازدهی» سنجش می‌شود. موضوعی که عملاً مبتنی بر رویکرد بنیادی صندوق نروژ در جهت «تدبیر و مدیریت ارزش افزایی» معنادار است.

این مطلب ادامه دارد .