درخت، سرمایه‌ی زمین است؛ سرمایه‌ای زاینده‌ که ماندگاری‌‌اش، مانایی ابنای بشر را تضمین می‌کند؛ سوای آنکه سایه و ثمر می‌دهد و برگ و بارش، ملزومات زندگی انسان را فراهم می‌کند، از خطرات و بلیه‌های طبیعی ناشی از زیستِ نادرستِ انسان نیز می‌کاهد و در نهایت، زمین را سالم‌تر و مطلوب‌تر به آیندگان تحویل می‌دهد . . . مأموریت صندوق توسعه ملی نیز چنین است: ترسیم فردایی روشن‌ برای نسل‌های آتی.

انسان در مواجهه با این سرمایه‌ی طبیعت، دو راه در پیش گرفته است: نخست، نگاه مصرف‌گرایانه با افق و گستره‌ای به اندازه سرانگشت و دومی رویکردی آینده‌نگر با تمرکز بر حفظ و مانایی.

ماحصل نگاه گروه اول، قطع درختان و نابودی جنگل‌ها با هدف کسب منافع مادی کوتاه‌مدت بوده که نه تنها درختان به عنوان اصل سرمایه را از بین برده که عواقب جبران‌‌ناپذیری چون سیلاب‌ها را به همراه داشته و البته منافع مادی زودگذر آن هم به پایان رسیده است. رویکرد دوم اما درخت را سرمایه می‌داند و در کشورهای توسعه‌یافته‌تر غالب است، در حفظ و نگهداری درخت می‌کوشد و ضمن بهبود کیفیت زندگی حاصل نگهداری و افزایش جنگل‌ها، زمین را تمیزتر و سالم‌تر به اهالی فردا هدیه می‌دهد؛ با حفظ منافع پایدار و ماندگار.

منابع صندوق توسعه ملی نیز چنین است: سرمایه‌هایی که باید آنها را حفظ کرد و از گردش ارزش‌آفرین آن، درآمد کسب کرد و به درآمد حاصله به چشم ثروت نگریست؛ ثروتی که بهبود کیفیت زندگی جامعه امروز را به همراه داشته و دغدغه‌یِ زیستِ آیندگانِ بي‌بهره از منابع طبیعی را به حداقل می‌رساند.... پس، تعهد امروزمان به فرزندان‌ و فرزندانِ فرزندان‌مان این است که نهالی غرس کنیم که سایه و ثمره‌اش برای آنها به یادگار بماند؛ حفظ درآمدهای حاصل از فروش منابع نفت و گاز، غرس همان نهال است.

انتهای پیام/

 گزارش تصویری روز درختکاری در صندوق توسعه ملی